Atlas przestępczości w Polsce 5 - PRODUKT NIEDOSTĘPNY

Autorzy: Andrzej Siemaszko, Beata Gruszczyńska, Marek Marczewski, redakcja naukowa Andrzej Siemaszko

Czy kryminologom grozi bezrobocie? Nie sądzę, niestety. Mam bowiem nieodparte wrażenie, że działalność przestępcza przenosi się stopniowo ze sfery realnej do wirtualnej, gdzie możliwości wydają się wręcz nieograniczone (często jeszcze nawet nie do końca zidentyfikowane, nie wspominając już o reakcji prawnokarnej), ryzyko zaś — minimalne. Sieć zapewnia anonimowość — to truizm. Lecz właśnie w realnym lub wyimaginowanym poczuciu anonimowości (ergo — bezkarności) działa cała rzesza oszustów internetowych, liczba zaś ofiar sięga niekiedy kilkudziesięciu lub nawet kilkuset tysięcy.

Dla porządku dodajmy jednak, że w sferze realnej przestępczość ulega korzystnym przemianom. Staje się ona coraz mniej brutalna; bardziej cywilizowane formy przybiera nawet działalność zorganizowanych grup przestępczych (co wcale nie oznacza, że jest ona mniej groźna, zwłaszcza dla gospodarki kraju). Jeszcze kilkanaście lat temu ich aktywność obejmowała głównie prostytucję, wymuszenia haraczy, porwania dla okupu, napady na tiry oraz inną działalność rozbójniczą, obecnie zaś są to wyłudzenia podatku VAT i dotacji unijnych, nielegalny handel paliwami, produkcja i przemyt papierosow18 oraz narkotyków. O tej zasadniczej przemianie oblicza przestępczości zorganizowanej również — jak się wydaje—zadecydował w dużej mierze rachunek zysków i strat.

Wśród specjalistów od przestępczości — w sferze zarówno teorii, jak i praktyki — będą zatem niebawem dominowali księgowi oraz informatycy, cała reszta będzie się musiała przekwalifikować.

Rok wydania: 2015
Wydanie pierwsze
Format 205x290 mm
Liczba stron: 336
Oprawa twarda
ISBN 978-83-64363-29-6
Cena katalogowa 44 zł
Projekt okładki i stron tytułowych: Ireneusz Sakowski

Spis treści

Wstęp (Andrzej Siemaszko) / 7

Rozdział I. Przestępstwa stwierdzone (Beata Gruszczyńska) / 9

Rozdział II. Podejrzani (Andrzej Siemaszko) / 61

Rozdział III. Skazania i orzeczone kary (Marek Marczewski) / 93

Rozdział IV. Uwięzieni (Marek Marczewski) / 157

Rozdział V. Międzynarodowe statystyki przestępczości (Beata Gruszczyńska) / 183

Statystyki policyjne / 185

Statystyki penitencjarne / 205

Zamiast podsumowania. Czy kryminologom grozi bezrobocie? (Andrzej Siemaszko) / 225

Indeks kategorii / 233

Andrzej Siemaszko

Zamiast podsumowania.

Czy kryminologom grozi bezrobocie?

[fragment]

Czy kryminologom grozi bezrobocie? Nie sądzę, niestety. Mam bowiem nieodparte wrażenie, że działalność przestępcza przenosi się stopniowo ze sfery realnej do wirtualnej, gdzie możliwości wydają się wręcz nieograniczone (często jeszcze nawet nie do końca zidentyfikowane, nie wspominając już o reakcji prawnokarnej), ryzyko zaś — minimalne. Sieć zapewnia anonimowość — to truizm. Lecz właśnie w realnym lub wyimaginowanym poczuciu anonimowości (ergo — bezkarności) działa cała rzesza oszustów internetowych, liczba zaś ofiar sięga niekiedy kilkudziesięciu lub nawet kilkuset tysięcy.

Dla porządku dodajmy jednak, że w sferze realnej przestępczość ulega korzystnym przemianom. Staje się ona coraz mniej brutalna; bardziej cywilizowane formy przybiera nawet działalność zorganizowanych grup przestępczych (co wcale nie oznacza, że jest ona mniej groźna, zwłaszcza dla gospodarki kraju). Jeszcze kilkanaście lat temu ich aktywność obejmowała głównie prostytucję, wymuszenia haraczy, porwania dla okupu, napady na tiry oraz inną działalność rozbójniczą, obecnie zaś są to wyłudzenia podatku VAT i dotacji unijnych, nielegalny handel paliwami, produkcja i przemyt papierosow18 oraz narkotyków. O tej zasadniczej przemianie oblicza przestępczości zorganizowanej również — jak się wydaje—zadecydował w dużej mierze rachunek zysków i strat.

Wśród specjalistów od przestępczości — w sferze zarówno teorii, jak i praktyki — będą zatem niebawem dominowali księgowi oraz informatycy, cała reszta będzie się musiała przekwalifikować.

Na zakończenie — oraz gwoli pocieszenia kryminologów, którym widmo bezrobocia zaczyna zaglądać w oczy — wypada zacytować słowa genialnego Durkheima na poparcie tezy o nieodzownym charakterze przestępczości dla bytu społecznego: „Wyobraźmy sobie społeczeństwo świętych, klasztor przykładny i doskonały. Zbrodnie w ścisłym słowa znaczeniu będą tam nieznane, ale wykroczenia, które człowiekowi zwykłemu wydają się grzechami powszednimi, powodować będą taki sam skandal, jak w przeciętnej świadomości wywołuje pospolite przestępstwo. Jeśli więc to społeczeństwo będzie miało władzę sądzenia i karania, uzna owe czyny za zbrodnie i tak je będzie traktować”.

Andrzej Siemaszko

Zamiast podsumowania.

Czy kryminologom grozi bezrobocie?