Stanisław Wojciechowski, Wybór pism spółdzielczych

Spis treści

Serca i kieszenie. Stanisław Wojciechowski i idea kooperacji

(Kamil Piskała) /VII

Socjalistyczna młodość / IX

Ku spółdzielczości / XX

Kooperacja i społeczeństwo przyszłości / XXV

Odrodzenie państwa i prezydentura / .XXXVIII

Spółdzielczość, moralność i wspólnota narodowa / XLVII

Nota edytorska / LVII

Część I

Idea kooperacji

Kooperacja w rozwoju historycznym / 5

Metoda kooperacji / . 22

Wpływ chrześcijaństwa / 36

Część II

Zasady kooperacji spożywców

Co to jest stowarzyszenie spożywcze? / 57

Główne zasady stowarzyszenia spożywczego / 64

Handel prywatny a stowarzyszenie spożywcze / 67

Obowiązki członków ./ 76

Ustrój spółdzielni /  80

Co jest najważniejsze / 94

Część III

Problemy rozwoju spółdzielczości spożywców w Polsce

Stan obecny stowarzyszeń spożywczych i ich bilans za 1909 rok /101

Potrzeba dużych stowarzyszeń / 110

Nasze postulaty w sprawie prawodawstwa spółdzielczego / 113

Polityka cen w spółdzielniach / 123

Na Nowy Rok / 132

Werbowanie członków / 136

O zgodność teorii z praktyką / 140

Nowe zakusy / 145

Kryzys w spółdzielniach / 150

Część IV

Spółdzielczość wiejska

Znaczenie kooperacji w rolnictwie / 159

Spółdzielnie rolników . / 170

Część V

Etyka — społeczeństwo — gospodarka

Łapownictwo / 191

Znaczenie społeczno-ekonomiczne / 195

Samodzielność kooperacji spożywców / 205

Zadania wychowawcze spółdzielni / 219

Organizacja i wychowanie konsumentów /  229

Noty bibliograficzne / 238

Bibliografia / 240

Ważniejsze teksty spółdzielcze Stanisława Wojciechowskiego / 240

Wybrana bibliografia przedmiotowa / 243

Indeks osób / 247

Wstęp

(fragmenty)

„Nie można wychować prawdziwej demokracji tylko na arenie politycznej, ponieważ sfera oddziaływania na pojedyncze jednostki jest tutaj bardzo wąska i mało jest sprawdzianów moralnej wartości jednostek, wysuwających się na przywódców. Prawdziwa demokracja powstaje nie z organizacji walki, lecz z organizacji samorządu i samopomocy społecznej, rozwijającej ducha samodzielności i solidarności, bez zacieśniania się do granic partyjnych czy klasowych” (Stanisław Wojciechowski, Moje wspomnienia).

[Jako prezydent] W pierwszym orędziu do narodu Wojciechowski po raz kolejny dał wyraz swojemu przekonaniu o konieczności odrodzenia moralnego jako warunku stabilności i wzmocnienia państwa. Za Mickiewiczem przypominał: „O ile polepszycie dusze wasze, o tyle polepszycie prawa wasze. Podobne wątki powracały raz po raz również w przemówieniach, które wygłaszał podczas oficjalnych wizyt, odbywanych w różnych miejscach kraju. Było ich wiele; Wojciechowski jako prezydent dużo podróżował, nie po to jednak, aby sycić się prestiżem swego urzędu i zdobywać osobistą popularność, lecz przede wszystkim aby nieco zbliżyć odrodzoną Rzeczpospolitą — której był najwyższym przedstawicielem — jej zwykłym mieszkańcom i zamanifestować wdzięczność państwa oraz jego elity dla ich pracy czy poświęcenia wykazanego w walkach o niepodległość. Jak zgodnie podkreślano, z godnością reprezentował majestat Rzeczypospolitej, unikając jednak przy tym przepychu czy bizantyńskich gestów. Przeciwnie, pozostał człowiekiem skromnym i stroniącym od luksusu. Męczyły go oficjalne rauty i przyjęcia, znacznie lepiej czuł się podczas kameralnych dyskusji, na które zapraszał intelektualistów, polityków oraz działaczy społecznych. […]